Edwin en ik hadden gelezen over het onlangs aangelegde Lotuspark, één van de vele projecten die een positieve bijdrage leveren aan de leefbaarheid van Ulrum.
We begonnen te lopen vanuit het idee dat Ulrum niet zo groot is en dat we dat park daarom vanzelf wel zouden vinden. De tocht naar het Lotuspark werd een meer dan drie uur durende wandeling langs de meest uiteenlopende plekjes van Ulrum. Edwin maakte er een bijzonder fraaie fotoreportage van.
Edwin fotografeert de minibieb bij het Lotuspark
Hoe zat het ook alweer? We waren gisteren naar Ulrum afgereisd met het idee van we zien wel wat we er gaan doen. Dat klinkt lekker vrij en onbevangen maar ik bleek een verborgen agendapuntje te hebben….
Tijdens onze wandeling kwam ik er langzaam achter dat ik in Ulrum graag een gemeenschap wilde aantreffen waar alles en iedereen met elkaar samenwerkt om er het beste van te maken. Ik wilde bewijs dat waar ik van droom voor de wijk waar ik woon, een wijk met bijna negenduizend inwoners, mogelijk is. Ulrum zou dat bewijs worden.
Ik had graag mensen buiten willen zien samenwerken aan Ulrum maar wat ik zag waren mensen die in hun tuintje bezig waren of die gezellig een potje jeu de boules speelden. Ik zag een prachtig Asingapark, na vandaag mijn favoriete plek in Ulrum, maar er wandelde op dat moment niemand. Ik zag het Lotuspark maar er speelden op dat moment geen kinderen.
Mijn zelf geconstrueerde utopie over Ulrum bleek voor geen meter te kloppen. Hoog tijd voor een reality check, tijd om wakker te worden.
Natuurlijk is niet iedereen in Ulrum even enthousiast bezig met de leefbaarheid. Er zijn een heleboel enthousiaste mensen die dat wel doen en er zijn er ook die vertellen over wat ze hier allemaal hebben zien verdwijnen en dat ze denken dat dit proces niet meer te stoppen is.
Maar dit is de winst van vandaag: dat mijn waardering en respect voor al die werkgroepen die Ulrum rijk is, alleen maar is gegroeid. En ook dat Ulrum niet het paradijs is maar een mooie plek met heel veel mogelijkheden en dat de mensen hier bepalen wat daarvan werkelijkheid wordt en wat niet. Ulrum is vandaag de plek geworden om nog jaren te blijven volgen.
Peter de Kock
Blogt ook op http://peterdekock.nl/ en http://oosterheide.blogspot.nl/
PS: waarom heb ik trouwens dat bewijs nodig? Als je iets kunt dromen is het ook realiseerbaar. Zoiets bewijzen ligt lastig maar erin geloven, erop vertrouwen, daarmee kom je een heel eind…
Dag Peter,
Leuk verhaal. Ja wat zal je in Ulrum aantreffen? Verwachtingen vooraf is natuurlijk vanzelfsprekend. Je eigen beleving uiteindelijk is ook maar een moment opname. Er zijn in Ulrum inderdaad veel mensen die leefbaarheid hoog in het vaandel hebben werken aan hun eigen leefomgeving. Er zijn mensen die zeggen dat de teruggang van voorzieningen niet zal stoppen. Ik denk ook niet dat we energie moeten stoppen in het bestrijden van de Krimp. Maar werken aan de nieuwe groei. Wat zijn onze sterke punten? Ook over de dorpsgrens kijken. Hoe verbinden we zaken om ze te versterken. Hoe maken we het mogelijk middels Dörpszörg bv om elkaar te steunen om zolang mogelijk zelfstandig te kunnen wonen vlg principe noaberschap.
Maar ook hoe kunnen we de overheid een handje helpen de participatie goed op te zetten. Wij hebben inmiddels wat ervaring opgedaan. Duurzaam begint met samenwerken.
Succes met je zoektocht.
Hans van der Heide
@Hans: Dank je wel. Je schrijft ‘Ook over de dorpsgrens kijken’. Om die reden zijn Edwin en ik vandaag onder andere in Leens geweest. We kwamen daar met allerlei mensen aan de praat uit omliggende dorpen en begonnen toen een aantal zaken beter te begrijpen. Het is teveel dat nu in deze reactie op te schrijven, ik ga daar nog over bloggen. Wat ik wel heb geleerd is dat een dorp niet losstaat van de omgeving maar dat er een bijzonder soort van dynamiek is met die omgeving. In Leens trof ik zoveel voorzieningen aan die ik Ulrum zou toewensen en moest erkennen dat dit niet meer mogelijk is. Maar wat fijn dat veel voorzieningen er wel zijn maar dan in de regio. Ik kom hier in een blogje nog op terug. Hopelijk vanavond nog.
Hartelijke groet,
Peter.